Er is maar een ding zeker in het leven.....

Lieve lezers,

Mijn hoofd is helemaal in de war. Vandaag kreeg ik enorm triest nieuws te horen. Een ding is zeker in het leven en dat is dat we dood gaan... Ik ben er stuk van.

In het revalidatiecentrum heb ik meerdere bijzondere mensen ontmoet. We waren een hecht groepje. Vooral op het einde toen we nog met zijn zessen over waren brachten we alle avonden samen door. We sleepten elkaar door de moeilijke perioden heen maar we konden ook heerlijk met elkaar lachen. Nieuwe vriendschappen.

Vandaag had ik de hele middag therapie. Ik had mijn telefoon uitgezet omdat mijn batterij snel leeg gaat door instagram. Ik zat net in de taxi die wonder boven wonder op tijd was. Ik deed mijn telefoon aan en ik kreeg een berg whatsapp berichten van mensen uit ons vaste groepje. Mijn maatje. Mijn enige mannelijke Bloglovin' volger (omdat hij het leuk vond wat ik doe, ook al is hij een man). Mijn rots in de branding. Degene met wie ik alle moeilijke momenten kon delen. Andersom overigens ook. Mijn maatje met wie ik lachte. Die mij liedjes stuurde op whatsapp die ik niet kende maar die spontaan bij hem in zijn hoofd kwamen. Ik zocht het dan weer op en stuurde een ander stuk uit die songtekst op. Mijn maatje die me nieuwe muziek leerde kennen. Mijn maatje met wie ik ging eten in het restaurant omdat we het eten van het revalidatiecentrum niet meer konden zien. Mijn maatje met wie ik als doel had om de duin op te lopen en naar het strand te gaan, een doel wat we beiden niet hebben gehaald maar waarvan we afspraken dat we dit volgend jaar zouden doen als we uit gerevalideerd waren. Mijn maatje is er niet meer.

Afgelopen vrijdag is hij in zijn slaap overleden. Waaraan is nog onbekend. Het nieuws werd vandaag naar buiten gebracht door zijn broer. Ik vind het zo onwerkelijk.

Donderdagavond had ik hem nog aan de telefoon. Ik moest vrijdag vroeg op dus ik vroeg of we vrijdag konden bellen omdat ik al bijna sliep. Dat was geen probleem. Vrijdag nam hij de telefoon niet op. Zaterdag en zondag hoorde ik ook niets en ik werd een beetje pissig. Ik dacht als er wat is moet je dat gewoon zeggen. En nu bleek dat hij helemaal niet kon opnemen. Dat hij niet meer op whatsapp kon. Want hij is er niet meer.

Weg van de wereld. In het onbekende. Waar we naar toe gaan als we overlijden weten we hier niet. Ik hoop dat hij daar rust vindt. Dat hij daar vredig naar beneden mag kijken. Dat zijn harde werken van de afgelopen maanden niet voor niets is geweest. En dat we elkaar als het mijn tijd is om te gaan, weer mogen ontmoeten. Weer een knuffel mogen geven. Weer heel hard mogen lachen. Samen kunnen huilen. En gezellig een rosebiertje kunnen drinken.

De vriendschap die ik met hem had was voor mij erg speciaal. Hij was echt de rots in de branding. Wist mij op te peppen als ik down was. Iets wat niemand anders lukte. We konden echt lachen en huilen met elkaar. Als je 14 weken met elkaar samenleeft in zo een revalidatiecentrum dan groeien vriendschapppen sneller als in het leven buiten zo een centrum. We leefden al die weken 24 uur per dag met elkaar (oke niet ´s nachts).

Ik kan amper geloven dat hij er niet meer is.

Aanstaande vrijdag is de crematie. Ik wordt opgehaald door *I*, een lieve meid uit ons groepje die als één van de eerste weg mocht. Ze woont niet ver bij mij vandaan.

Afscheid nemen bestaat niet.

Ik heb dit eigenlijk nog nooit meegemaakt. Dat er iemand overlijdt die dichtbij staat. Wel opa's en oma's die dichtbij stonden maar zij waren al langer ziek. Nu is het iemand die zo plotseling wordt weggenomen. Iemand die speciaal was. Iemand met wie ik een band had. Iemand die niet vervangbaar is.

Ik zal je nooit vergeten.

Ik vermoed dat ik deze week niet zo veel op mijn blog bezig zal zijn. Of misschien juist wel om afleiding te zoeken. Als ik weinig post dan weten jullie wat de oorzaak is. Als ik veel post weten jullie dat ik afleiding zoek.

With Love,

Olivia

Life Must Be Fabulous