Mijn stress geschiedenis / burn-out
Lieve beauty's,
Een nieuw hoofdstuk op mijn blog. Ik schrijf graag over beauty, doe graag reviews en schrijf in de categorie “het leven” een beetje van mij af met betrekking tot mijn gezondheid en waar ik allemaal tegenaan loop sinds ik ziek ben.
Een groot onderdeel wat samenhangt met mijn ziek zijn is stress. Ik heb heel erg veel ongezonde stress. Ik heb jarenlang mezelf voorbij gelopen, voor anderen gezorgd. Ik stond zelf op nummer 40. Voordat ik aan mijzelf dacht kwamen er eerst nog heel veel anderen. Dit is niet hoe het hoort. Dit is niet wat mijn moeder mij heeft geleerd. Mijn moeder leerde me altijd om mezelf op nummer 1 te zetten. Maar waarom deed ik dat dan niet? Als ik zo terug kijk denk ik dat het een beetje zo gegroeid is.
Naast dat ik ineens niet meer kon lopen en ik chronische rugpijn heb, heb ik een burnout. Letterlijk opgebrand. En ik was 27 te dit gebeurde. Inmiddels ben ik 28 geworden. Ik merk het nu ook aan alles. Ik ben moe. Oververmoeid. Ik slaap extreem veel. Mijn lijf werkt niet mee. Die revalidatie opname heeft erin gehakt. Eigenlijk hebben de laatste jaren erin gehakt. In het kort mijn stress verhaal. Eigenlijk is het best wel lang. Geloof me, ik heb al veel gesneden voor ik dit plaatste.
Ik ben op mijn 17e a 18e het huis uit gegaan en in Amsterdam gaan wonen. Vanaf dat moment moest ik voor mezelf gaan zorgen. Dit ging prima, ik had het naar mijn zin. Een groot sociaal netwerk. Studeren op de Hogeschool van Amsterdam, ik heb eerst een jaar HRM gestudeerd maar dit bleek niets voor mij te zijn. Vervolgens ben ik Maatschappelijk Werk en Dienstverlening gaan studeren wat ik wel echt enorm leuk vond. Ik heb het eerste en tweede jaar in één jaar gedaan. Het was pittig maar het was te doen. Ik had een goed betaalde bijbaan. Ik deed vrijwilligerswerk bij de politie waar ik het enorm naar mijn zin had. Het werd drukker toen ik stage ging lopen in de jeugdgevangenis maar na dat stagejaar kon ik weer engszins relaxed verder met mijn afstudeerjaar. Ik ben nog een tijd ziek geweest waardoor ik een aantal maanden later afstudeerde (bewust want zo kon ik op mijn gemak bijkomen van de operatie en was ik daarna wel sterk genoeg om full time te gaan werken).
Ik kon niet direct werk vinden in mijn studierichting (begin 2010) in verband met de crisis. Ik ben gespecialiseerd in forensische psychiatrie en jeugdzorg en daar waren ze destijds (en no steeds) aan het snijden in personeel. Doordat er ook een jeugdgevangenis in Noord-Holland dicht ging had ik enorm veel concurrentie van mensen met meer werkervaring. Gelukkig had ik ruim 6 jaar ervaring als secretaresse in de advocatuur en ik had al snel een full time baan. Ik begon met werken en ik had het totaal niet naar mijn zin. Het was een chaos op de afdeling waar ik werkte (en ik ben van de structuur, precies werken, netjes werken en overzichtelijk werken) en ik kreeg al gauw advocaten van andere secretaresses aan mijn bureau met vragen of ik dingen voor hun kon doen want hun eigen secretaresse was druk. Het was mijn eerste baan en ik wilde natuurlijk niet onder doen dus ik deed netjes wat er werd gevraagd. Tot ik op een vrijdag instortte. Ik kon die dag niet goed eten, ik zat alleen voor de hele afdeling samen met een stagiaire (door een fout in de planning waren alle secretaresses van de afdeling tegelijk vrij). Ik had die dag veel last van mijn darm (ik heb een gastric bypass) en ik had te weinig gedronken terwijl het buiten erg warm was. Ik ben door de afdeling HRM naar huis gestuurd en ze zeiden dat ik een week rust mocht nemen.
Dit heb ik gedaan en in die week had ik een andere baan gevonden bij een klein advocatenkantoor waar ze graag een professioneel secretariaat wilde opzetten. Een superleuke uitdaging die ik met beide handen aangreep. Ik startte als office manager en ik vond het enorm leuk om structuur aan te brengen en mijn eigen ding te kunnen doen. Maar… na ongeveer anderhalf jaar ging het vervelen. Ik kon niet echt groeien binnen het bedrijf en de werkzaamheden waren voor mij niet meer uitdagend genoeg.
Toevallig belde mijn oude stagebegeleider van de jeugdgevangenis mij met de vraag wat ik zoal deed. Ik vertelde hem wat ik deed en hij vroeg of ik open stond voor een nieuwe uitdaging. Dat stond ik zeker. Niet wetende dat dit het begin was van een aantal stressvolle jaren. Ik begon met één dag werken voor mijn huidige werkgever (instelling voor woonbegeleiding voor jongvolwassenen met een beperking in combinatie met psychiatrie). Al gauw werkte ik iedere avond vanuit huis naast mijn werk bij het advocatenkantoor. Na een aantal maanden ben ik full time gaan werken (ik deed het beleid en management, een deel van de financiën (inkomsten), personeelszaken, aansturen medewerkers, schrijven van begeleidingsplannen, intakegesprekken, regelen van randvoorwaarden, hielp cliënten met aanvraag uitkeringen en andere maatschapppelijk werk zaken, ik deed de cliënt administratie, ik hielp cliënten bij hun schulden, vroeg onder bewindstellingen aan indien nodig, deed de contacten met de ketenpartners en ik deed daarnaast eigenlijk alles wat met kantoorzaken te maken had. We zijn in 2 jaar gegroeid van 4 cliënten naar 30 cliënten en daarvan deed ik alles wat er met dossiers etc. te maken had. Een pittige functie die ik met enorm veel plezier deed. Ik had veel uitdaging. Moest veel dingen uitzoeken omdat er eigenlijk niets was toen we starten. En ik was erg trots op hoe het allemaal liep. Na een paar maanden werkte ik 60 tot 80 uur per week. Ik heb dit volgehouden tot maart dit jaar. Toen werd ik ziek. In het begin van mijn ziek zijn heb ik nog doorgewerkt omdat ik me verantwoordelijk voelde en omdat ik steeds op mijn verantwoordelijkheden werd gewezen. Maar ik had moeten luisteren naar mijn lichaam. Mijn lichaam gaf allerlei signalen af dat het niet langer zo moest doorgaan. Ik kreeg tijdens het werk een epileptische aanval en ik kwam op de neurologie afdeling te liggen in het ziekenhuis. Ik kon niet meer lopen en in de eerste drie dagen mijn linkerarm niet bewegen (gelukkig kwam mijn arm na een dag of drie terug). Mijn leven stond helemaal op zijn kop. Ik zou thuis een opname moeten afwachten in het revalidatiecentrum. Een zware en zwarte periode in mijn leven.
Na mijn ziekenhuisopname in mei dit jaar heb ik besloten om voor mijn gezondheid te kiezen en me definitief ziek te melden. Ik kon inmiddels al niet meer lopen. Had last van paniekaanvallen. En moest naar het revalidatiecentrum. Een deel (nee niet alles, het is soms wat oppervlakkig maar ik wilde graag wat dingen kwijt) kunnen jullie verder lezen in de categorie het leven. Half juni 2014 ben ik begonnen met deze blog om van me af te kunnen schrijven. Om mijn bed weer uit te komen ondanks alle ellende en het heeft ervoor gezorgd dat ik niet depressief werd. Als jullie willen weten wat er allemaal gebeurde en hoe mijn tijd in het revalidatiecentrum was, dan kunnen jullie dat daar verder lezen.
Enfin. Door het vele werken, mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor het bedrijf, door weinig aandacht aan mezelf te besteden. Door geen vakantie te kunnen opnemen. Door geen ontspannende activiteiten te doen. Door niet te luisteren naar mijn lichaam. Doordat ik mijn loon vaak te laat krijg uitbetaald (waardoor ik bang ben voor financiële problemen, ze zijn er nog niet maar het loopt niet soepel door deze late betalingen. Daarbij had ik een huurder die vier maanden de huur niet betaalde waardoor ik de eindjes echt bij elkaar moet knopen). En door nog veel meer… Door al deze dingen zit er veel stress. Er hoeven maar een paar dingen tegen me gezegd te worden of ik krijg een paniekaanval. Dit gaat steeds beter maar ik heb er nog wel last van. Ik ben inmiddels weer thuis na mijn klinische opname en ik kan weer een paar stappen lopen binnenshuis zonder hulpmiddel. Buitenshuis heb ik een kruk nodig want ik voel mijn voeten niet en ongelijke stoeptegels brengen me uit balans. Ben inmiddels met mijn kruk al drie keer gevallen. Helaas. Stress uit zich in mijn lichaam. Als ik acute stress ervaar kan ik amper tot niet lopen. Of ik krijg extreem veel spasmes (n mijn linkerbeen) achter elkaar waardoor ik mijn lijf niet meer kan ontspannen. Ik ga om die spasmes te vermijden al mijn spieren aanspannen wat natuurlijk niet helpt.
Dit is even in het kort mijn stress geschiedenis.
Ik hak mijn stuk even in delen want anders wordt deze blogpost veel te lang. Ik vind hem eigenlijk al te lang hihi! Sorry!
XoXo Olivia
