Weer een week voorbij...

Time flies... De weken vliegen werkelijk voorbij in het revalidatiecentrum. Ik weet niet eens meer in welke week ik inmiddels zit.. volgens mij rond de drie maanden nu! En echt ik dacht ik ben met 6 weken wel thuis.. mooi niet dus..

Ik vermaak me er prima, Beter dan verwacht. Veel therapieën. Vooruitgang. Een fijne groep mensen om mij heen. Vandaag een beetje een downdag omdat ik me had verslapen en de verpleging me wederom vergat even te checken of ik wakker was.. Ze weten dat ik diep slaap en vaak mijn wekker niet hoor.. Ik slaap dieper dan thuis na al die therapieën en drukke dagen die ik doormaak. Ik hoor 36 wekkers met lichtsignalen, met puzzels om het uit te zetten gewoon helemaal niet.. maar ja.. ik moet het 'loslaten'. Zo heerlijk makkelijk gezegd. Ik heb nog in ieder geval drie weken klinisch te gaan en daarna ga ik weer fijn naar huis en poliklinisch verder. Helaas kan ik momenteel niet echt genieten van mijn huis maar goed dat heeft andere redenen. Ik hoop dat dit snel verandert. Ik ga er in ieder geval niet op in online. Ik baal er alleen wel van want het geeft me veel negatieve energie en dat kan ik niet gebruiken nu. In de komende drie weken ga ik het lopen lekker opbouwen. Het gaat steeds beter. Ik loop kleine stukjes op de afdeling en nu heb ik deze week voor het eerst buiten gelopen met de fysiotherapeut. En weet je? Op mijn hoge hakken gaat het zoveel beter als op mijn platte schoenen... Bijzonder maar waar. Maar ja.. ik loop ook altijd op mijn hoge hakken dus dat voelt een soort van natuurlijker aan denk ik? Helaas blijft dat gevoel weg... maar de kans dat het terugkomt met voldoende rust en als ik geen stress heb is groot. Maar vooral die stress is een slechte factor op mijn lijf. Ik ga ervan trillen, krijg paniekaanvallen etc. En ik vind het zo jammer dat het een aantal mensen in de boze buitenwereld zijn die daar zoveel invloed op hebben. Maar goed. Zolang zij mij op deze manier blijven prikkelen, hoe langer ik uit de roulatie ben. Ik ben blij dat ik op een bepaalde manier weer rust begin te vinden. Kan ik eindelijk gaan werken aan die burn out... Want als ik terugkijk op de laatste jaren denk ik bij mezelf wat was ik voor losgeslagen gek joh? Werkwerken van minstens 60, vaak 70 en toch regelmatig 80... dat ga je voelen als je nooit de kans krijgt vakantie op te nemen.. Ik lijk wel gek dat ik het heb gedaan. Maar ik deed het voor anderen. Om anderen te helpen. Om te zorgen dat alles goed ging met mijn cliënten. Maar nu leer ik om ook aan mezelf te denken. En dat doe ik ook. Zoals het hoort. Je moet werken om te leven en niet leven om te werken. Ik moet weer een balans gaan vinden. Ik vind het zo heerlijk om dit van me af te schrijven. Hoop alleen dat bepaalde mensen het niet lezen. Maar goed. Doe je dat toch dan moet je jezelf maar even achter de oren krabben. Want dit is niet alleen mijn schuld :).

Ik ga nog even verder op de mensen die ik heb ontmoet in het revalidatiecentrum. Ze zijn echt super. Zoals je altijd in groepen wel hebt zijn er mensen waar je wat minder mee hebt maar wat een inspiratie en levenslessen krijg je af en toe. Het relativeert een heleboel en dat is erg fijn. Ik heb er een paar goede vrienden bij.

Van een in het bijzonder kreeg ik deze mooie zelfgemaakte boeddha. Ik ben er erg blij mee want wij weten wat dit betekent.

En dan hebben we nog mijn lieve lieve hondje. Afgelopen woensdag kwamen mijn vader en zusje op bezoek en ze hadden mijn kleine meid even meegenomen. We hebben lekker op het strand gegeten en ik heb weer fijn met haar kunnen knuffelen.

Oh wat heb ik er zin in dat zij gewoon weer thuis kan komen wonen. Al kan ik maar een rondje van 5 minuten maken.. het zal me helpen om het lopen weer op te bouwen. Ik hou zoveel van haar. Maily houdt vooral van de zon.. hihi zie onderstaande foto... Precies daar gaat ze liggen.... daar waar ze een beetje zon kan vangen. Doet ze al van kleins af aan. Ze wordt alweer bijna 1. Op 1 november 2013 is ze geboren. Nog een week of 6. Dan ben ik in ieder geval weer thuis en kan ik haar lekker verwennen. Ze blijft echt enorm klein. Groeit helemaal niet. Vind het niet erg want zo kan ze mooi in mijn tas in de supermarkt enzo! Haar broers zijn allemaal een stuk groter. Ik denk dat ze gewoon bij me hoort. Een verlengstukje van mijzelf. hihi

Ik zit alweer lang genoeg achter de laptop dus ik ga er weer mee stoppen.

Hebben jullie de nieuwe fashion rubriek al gezien? Ik hoop dat ik de curvy ladies kan inspireren om wat uit hun comfortzone te gaan!

Ik heb er zin in !

With love,

Olivia

Life Must Be Fabulous