Mijn eerste weekendverlof

Piew... Mijn eerste weekendverlof. Gisteren ging ik naar huis, mijn lieve vriendin haalde me op bij het revalidatiecentrum en bracht me naar huis waar mijn vriendje op me aan het wachten was met een heerlijke saotosoep en sate.. oh wat had ik daar zin in! Mijn huis was helemaal gepoetst dus ik hoefde alleen maar op de bank te gaan liggen. Wat was dat heerlijk. Het was bloedheet buiten, zo een 33 graden. Toen mijn vriendin weg was ben ik heerlijk koud gaan douchen in een schone badkamer. Wat was dat ook fijn zeg. Wat kun je je huis na 2 weken missen.. echt bizar. Na het douchen lekker met mijn vriend in bed gaan liggen en ik geloof dat ik om 22:00 uur al in slaap was gevallen. Hij moest vanmorgen vroeg naar zijn laatste studiedag van de cursus die hij doet dus ik had het rijk vandaag voor mijzelf. Ik had een koffer vol met was en je raad het al.. het wasmiddel was op... Ik moest dus naar buiten. Ik was rond 10:00 uur wakker en rond de klok van 13:00 uur ben ik naar buiten gegaan. Voor het eerst alleen in mijn rolstoel. Jemig wat zijn al die stoepen scheef zeg.. wat een obstakels kom je tegen.. Mensen kijken over je heen, lopen tegen je aan, weigeren aan de kant te gaan lopen. Ik vond het niet relaxed. Ik was omstreeks 18:00 uur thuis en ik was/ben helemaal kapot. Wederom lekker gedoucht en nu lig ik lekker op bed dit artikel te schrijven. Vanavond begint mijn favoriete serie Rizolli & Isles weer met zelfs 3 afleveringen achter elkaar. Ik hoop dat ik ze alle drie kan zien maar voor de zekerheid heb ik het vast opgenomen. Gedurende de avond schrijf ik dit artikel. Ik merk dat mijn concentratievermogen enorm slecht is op dit moment.

Ik ga weer even terug naar de obstakels en het buiten zijn. Ik heb van een aantal een foto gemaakt... Als een soort van overwinning. Ik ging natuurlijk wasmiddel kopen maar ik heb veel meer gedaan... Ik kon mijn slanke spijkerbroek aan... Wauw.. Klopt ook wel want ik ben zo een 13 kilo afgevallen als het er ondertussen niet meer zijn. Voordat ik wegging moest ik mijn rolstoelhandschoenen naaien. De naadjes lieten direct al los dus ik heb alle naadjes even dubbel gestikt zodat ze weer als nieuw zijn en er hopelijk weer een weekje tegenaan kunnen... volgend weekend kan ik ze weer opnieuw naaien indien nodig.

Eerst moest ik de trap op met mijn handtas. Dit heb ik zittend gedaan. Tree voor tree en mezelf steeds optrekken. Benen op de volgende tree en weer optrekken. Eenmaal boven ging het even iets soepeler. Ik heb namelijk nu een tweede rolstoel, namelijk die van het revalidatiecentrum. Ik kon dus nadat ik mezelf staand kreeg in mijn andere rolstoel gaan zitten. De voordeur uit ging makkelijk, bijna geen drempel. De deur van de gang naar de lift was ook geregeld want toevallig kwam mijn hoogzwangere buurvrouw uit de lift en kon ze de deur voor me openhouden. Met de lift naar beneden en toen was daar de enorm zware buitendeur en hoge drempel. OMG. ik heb 10 minuten zitten kloten. De deur valt hard dicht en ik kreeg mezelf niet over de drempel heen. Tas valt nou ja, je snapt het wel denk ik. Niemand in de buurt die even kon helpen natuurlijk. Ik ben dus maar gaan staan, ietwat wiebelend en steunend tegen het kozijn heb ik de rolstoel naar buiten weten te trekken. Ik was meteen al bekaf. Even een slok water genomen en naar het postkantoor gerold. De weg naar het postkantoor was redelijk recht dus dat ging wel. Mijn pakketje met dolce gusto koffie was gelukkig eindelijk gearriveerd. Heb het uit de enorme doos gehaald en in mijn boodschappentas gedaan. Ik had namelijk nog een missie en dat was wasmiddel halen. Ik had geen zin om die grote doos eerst naar huis te brengen. Onderweg naar de Lidl rolde ik langs de ijssalon. Lang niet geweest dus ik dacht ik ga een ijsje eten, heb ik meteen even pauze. Lief dat ze daar zijn bij Verona Gelati. Ik was natuurlijk al een tijdje niet geweest en de eigenaresse schrok dat ze me zo zag. Toen ze vroeg wat er was gebeurd werd ik natuurlijk emotioneel. Pff ik vind het echt een confrontatie zo in mijn eigen buurt. Ik kreeg een heerlijk ijsje en ze is even gezellig bij me komen zitten buiten. Ik heb in het kort verteld wat er was gebeurd, ze zei al dat ze me zo lang niet had gezien en niet voorbij zag lopen. Ik ws echt lang niet geweest. Als ik zo terug reken zal de laatste keer voor mijn reis naar Suriname zijn geweest en dat is nu zo een 5 maanden geleden. Even gezellig bijgekletst en ze heeft me overgehaald om de uitdaging aan te gaan om naar de nagelstudio te gaan. Ik was dan ook vastberaden na haar oppeppende woorden. Echt lieve mensen zijn dit. Als ik volgend weekend weer thuis ben ga ik weer even langs al is het om mijn gezicht te laten zien en als het rustig is in de zaak om even bij te kletsen.

Ik had dus besloten om naar de nagelstudio te gaan. Die is ongeveer 800 meter rollen met een brug waar ik overheen moest. Bovendien is mijn conditie totaal weg doordat ik zo lang stil heb gelegen. Ik heb ook nog niet echt veel conditie opgebouwd omdat de fitness nog niet in mijn weekrooster staat ingepland in het revalidatie centrum. Ik hoop echt dat dit snel gaat gebeuren zodat ik ook mijn armen kan trainen en wellicht niet zo tegen dit soort dingen opzie. Natuurlijk is mijn doel om dit straks lopend gewoon weer te kunnen maar momenteel is dat nog niet aan de orde. Enfin. Ik ging rollen nar de nagelstudio. De weg liep af naar rechts dus ik moest harder rollen met links. Links is mijn arm niet zo sterk dus ik besloot om over te steken en daar de weg te vervolgen. Met rechts ben ik toch sterker. Voor de heuvel nog een grote slok water gedronken en ik ben de uitdaging aangegaan. Ik was best snel vond ik. Mensen staarden me aan. Het was bloedheet. Ik hou er niet van dat mensen zo kijken. Of je komt me helpen of je kijkt gewoon voor je.... Ga niet kijken hoe ik zwetend en al een heuvel op moet rollen. Respectloos vind ik dat.

Bij de nagelstudio gelukkig geen drempel en ik werd vrij snel geholpen. Wel door een hele langzame nagelstyliste. Pff ik viel bijna in slaap. Maar na een uur vijlen en doen zagen mijn nageltjes er weer mooi en verzorgd uit en ben ik blij met het resultaat. Toen moest ik weer terug. De heuvel op, de heuvel af (proberen mijn handen niet te verbranden tegen de wielen) en de aflopende stoepen overwinnen. Halverwege trok ik het echt meer. Maar gelukkig was de nieuwe vestiging van Buon Giorno eindelijk open. Het was tegen 17:15 uur en ik begin een beetje te wennen aan de vroege maaltijden. Ik heb lekker een panini tonijn gegeten en een heerlijke verse Latte Machiato gedronken. Ik was weer bijgetankt voor het laatste stukje naar de Lidl. In de supermarkt ging het redelijk soepel. Veel meer boodschappen dan het toiletpapier, wasmiddel voor witte was en wasmiddel voor gekleurde was, een koekje voor bij de koffie morgen en een kilo pruimen kon ik niet meenemen. Gelukkig had vriendjelief al redelijk wat in huis gehaald dus verder hoefde ik niets mee te nemen. Vervolgens echt de laatste uitdaging, met een boodschappentas en mijn handtas en het pak toiletpapier op schoot, het ingangsheuveltje van de Lidl afrollen en zorgen dat ik niet tegen de geparkeerde auto's opbots. Het ging een paar keer bijna mis maar ik heb het gered. En OMG wat was ik blij dat er een buurman bij de voordeur stond. Hij heeft me naar binnen geholpen, mijn boodschappentas getild en de deuren voor me open gehouden. Hallelujah. Ik was thuis.

Meteen strakke spijkerbroek uitgetrokken, een wasje aangezet, gedoucht, en met een bakje pruimen op bed gaan liggen en mijn laptop erbij gepakt. Vandaag is klaar. Ik kom mijn bed alleen nog uit voor een kop thee en om eventueel mijn waterfles aan te vullen. En om mijn laatste twee wasjes op te hangen. Thats it. Morgen weer een dag. Dan komt mijn moeder met haar man en mijn lieve kleine loopse hondje. Ze brengen me weer terug naar het revalidatie centrum. Ik hoop dat het droog is/blijft en dat we dan nog lekker wat kunnen gaan eten op het strand. Ze komen pas rond 15:00 uur dus ik kan rustig aan doen.

Nou ik hoop dat het verhaal niet te lang is geworden. Ik heb het in ieder geval fijn van me af kunnen schrijven. Ik vond het zwaar maar voor mezelf heb ik in ieder geval overwonnen dat ik in mijn rolstoel zelfstandig naar buiten kan. Sommige obstakels zijn niet zo fijn zoals de drempel en de zware deur beneden maar het is me toch gelukt.

Sweety dreams lieve lezers.

I am out!

With Love,

Life Must Be Fabulous

PS. ik had fijn foto's gemaakt, bewerkt etc. maar helaas.... ik krijg ze er niet op... ik weet niet waar het aan ligt... Picasa geeft een schijffout aan... De foto's komen later a;s ik weer energie heb om uit te zoeken waar het aan ligt! Sorry!