Het leven gaat niet over rozen

Stress. Dat woord past het beste bij mij de afgelopen week. Wat een stress. Stress.. Stress.. Nog meer stress.. Overstresst... Gelukkig geen paniekaanvallen gehad, hoewel ik er twee heb moeten onderdrukken. Ik wil zo graag gewoon lekker met mezelf bezig zijn, revalideren, aan mezelf werken, zorgen dat ik weer beter wordt zodat ik weer een fijn leventje kan krijgen. Een fabulous leventje. Een leventje waar ik zo van genoot maar wat me nu gewoon niet wordt gegund. Gewoon lekker aan het werk zijn, leuke dingen doen, genieten van het leven.... Ik heb zoveel spanningen doordat andere mensen mij eronder proberen te krijgen en daar word ik zo moe van. Ik ga er niet uitgebreid op in op mijn blog maar ik wil het toch maar wel weer even een soort van kwijt. Steeds hoor je dat je dingen moet loslaten en afstand moet nemen en dat ik me niets moet aantrekken van wat anderen zeggen en hoe anderen over je praten achter je rug om... Maar dat loslaten is verdomde moeilijk. Ik hoop bijna dat bepaalde mensen dit lezen want weet je.. jullie staan mijn revalidatie in de weg... jullie zorgen ervoor dat ik minder snel gezond wordt. En wat hebben jullie eraan? Helemaal NIETS. Dankzij jullie ga ik wat langzamer maar oh wat zal ik hier sterk uitkomen. Ik heb deze mensen namelijk niet nodig in mijn leven. Jammer dat er nog een machtspositie bestaat maar dat doet mij eigenlijk niet meer zoveel. Weet je, ik weet hoe de dingen zijn gelopen, hoe hard ik heb gerend voor andere mensen, hoe ik keer op keer over mijn (jazeker ik heb ze echt wel aangegeven) grenzen heen ben gegaan voor andere mensen. Nu kies ik voor mezelf. En ik gun het mezelf ook. Dit gedoe wat anderen in mijn leven proberen te veroorzaken zorgt alleen maar voor dingen die helemaal niet nodig zijn. Gelukkig krijg ik bij de meeste zaken hulp en kan ik er over praten. En dat praten helpt al.. Ik ben erachter gekomen dat heel veel dingen echt niet aan mij hebben gelegen. Ik heb hard geknokt om dingen te regelen en voor elkaar te krijgen maar als anderen daar verder niets meer mee doen is dat niet mijn zaak. Mijn zaak is dat ik nu ziek ben en dat ik beter wil worden. Ik denk dus aan mezelf nu. Ik ben nu dus arrogant. Ik maak me niet meer druk om anderen. Het doet me bijna niets meer... binnenkort kan ik echt zeggen dat het me niets meer doet.

Nu zijn er nog veel gedachten en heb ik stress, ik leer om ermee om te gaan. Deze personen die dingen in mijn leven proberen te verzieken zouden eens in de spiegel moeten kijken en moeten nadenken over wat ik allemaal voor hen heb gedaan en hoe ver ze zijn gekomen dankzij mij. Als ik er niet was geweest was jij er ook niet geweest en een aantal anderen ook niet. In plaats van nog zes messen in mijn rug steken kun je er beter mee ophouden en gewoon je leven gaan leiden. Het leven van list en bedrog. Hou mij er maar gewoon buiten want ik trap er niet meer in. Mij kun je niet meer manipuleren en je macht doet me niets. Ik weet hoe de dingen zijn gegaan en dat is voor mij het belangrijkste. Ik hou de eer aan mezelf. Ik weet wie ik ben en wat ik waard ben.

Zo. Dat is er even uit. Lig toch heerlijk op mijn bank nu. Weekendverlof. Een bewogen week wederom. Dankzij bovenstaand. Maar zoals ik zei, ik wordt er toch alleen maar sterker van. Ik kom erachter dat ik nog zoveel meer kwaliteiten heb. Het enige is dat ik hoop dat mijn lichaam niet een terugval gaat krijgen want dat is een mogelijkheid van de dingen die momenteel gebeuren waar ik geen invloed op heb maar wel stress van krijg.. Maar als dat zo is, dan is dat zo. Ik werk iedere dag weer keihard. Ik loop inmiddels wiebelend kleine stukjes. Langzaam opbouwen. De zwemtherapie blijf ik toch de meest fijne therapie vinden die er is. Heerlijk vier keer per week in het warme water (34 graden). Ontspannend inspannende oefeningen doen. Maar deze oefeningen hebben zo hun effect. Ik ga namelijk vooruit. De einddatum die nu is ingesteld ga ik gewoon halen en daarna ga ik poliklinisch verder. Ik begin eindelijk een beetje uit te rusten. Twee jaar lang 60 tot 80 uur werken heeft zo zijn effect op een lichaam en mijn lijf begint eindelijk de rust te snappen en wat te doen met de ontspanningsoefeningen die ik meerdere keren per dag doe. Oh wat ga ik straks genieten van het leven. Een nieuwe Olivia. Ik heb er zo een zin in!!! Een goede balans tussen werk, prive en ontspanning. Dingen doen die ik echt leuk vind. Niet meer rennen en vliegen voor anderen die toch uiteindelijk een mes in je rug steken als je er even niet voor ze kunt zijn. Wat zal het leven weer fabulous worden als ik hier uit ben geklommen.. letterlijk en figuurlijk. Ik heb dit deze week van mijn therapeuten weer fijn bevestigd gekregen. Doet me goed. Ik heb deze week ook heerlijk mijn eigen kamertje gekregen in het revalidatiecentrum. En de bevestiging dat ik daar tot einde verblijf mag blijven. Heb hem gezellig gemaakt met de foto's en alle lieve kaarten die ik heb gekregen, mijn plantje en het boeddhabeeldje. Een positieve vibe in die kamer. Heerlijk mijn privacy, normaal televisie kijken zonder headset.. Lekker ontspannen. Geen kamer meer vermijden omdat je kamergenoot je steeds stoort, gewoon mijn eigen plekje. Ik zou me er bijna nog thuis gaan voelen. Dat zal ik denk ik nooit. Ik maak er wel het beste van, meer kan ik niet doen! Twee nachtjes in mijn eigen bed en zondagavond weer terug. Dan gaan we alweer de 10e of 11e week in... ik ben de tel inmiddels kwijt geraakt. Als je me vraagt welke datum het is vandaag weet ik het ook niet hihi! Maar ik weet dat het vrijdag is en ik weet dat ik nu lekker met wat fijne muziek in bed ga liggen. Lekker op tijd slapen! Heerlijk. Hopelijk ga ik niet piekeren. We'll see.

Fijne avond lieve mensen.

En de mensen die mij dat mes in de rug steken? Ik wens jullie ook een heerlijk fabulous leven toe. Geniet ervan. Zo ben ik namelijk. Ik gun iedereen een fijn leven, ook al probeer je het mijne te verpesten. Maar het zal je niet lukken. Voor alles is namelijk een oplossing. Ik denk niet in problemen, ik denk in oplossingen.

En de mensen die ik om mij heen heb, die er voor me zijn, zij zijn de allerliefsten. Ik hou van jullie lieve vrienden en familie. *hartje*.

With love,

Olivia

Life will be fabulous... It's just taking some time.. I have time... do you?