Eindelijk goed nieuws

Ik was van plan om vandaag weer te gaan bellen met het revalidatiecentrum. Het was niet nodig. Ik heb vanmorgen een telefoontje gehad dat ik aanstaande maandag, 7 juli, wordt opgenomen. Ik moest huilen. Er kwam een hele ontlading, mischien ook wel omdat ik mijn maandelijkse periode heb, maar ik trok het allemaal gewoon zo slecht. En daar gaat vanaf volgende week als het goed is verandering in komen. Pff. ik ben blij dat ik er naar toe kan. Ik moet even een aantal dingen gaan regelen nu. Gelukkig is de tijd dat ik er moet zijn 10.30 uur dus niet supervroeg in de ochtend (ik ben geen ochtendmens). Ik hoop dat ik kan regelen dat mijn vriendin me er naar toe kan brengen of mijn moeder. Ik zou het het moeilijk vinden om er in mijn eentje naar toe te gaan in een taxi. Ik voel me de laatste tijd best wel eenzaam. Ook al is mijn vriend er vaak en heb ik 3 a 4 keer per week bezoek van vriendinnen en famlie. Niemand begrijpt mij echt. Ik ben niet echt een prater over de dingen die me dwars zitten, ik praat liever over de leuke dingen in het leven en de rest houd ik voor mezelf. Ik ben meer het type dat altijd alles aanhoort van anderen en probeert te helpen. Ik vind het moeilijk om mezelf bloot te leggen. Ik ben wel bang dat ik me daar ook alleen ga voelen. Daar zal ik verblijven met lotgenoten die dus wel begrijpen wat er met me aan de hand is maar daar zal ik mijn vriend, vriendinnen en familie weer gaan missen. Ik hoop dan ook dat de opname niet heel erg lang gaat duren en dat de revalidatie vlot gaat verlopen. Mischien kan ik dan toch naar Latin Village en Mysterland toe in augustus. Als ik daar harder vooruitga als met de fysiotherapie nu dan zal die kans er denk ik wel zijn! Ik ben erg benieuwd hoe mijn leven er uit gaat zien en ik vind het moeilijk dat ik er geen grip op heb. Wat ook nog is, is dat ik volgende week woensdag jarig ben. Ik ben dus jarig in het revalidatiecentrum. Nu ik hieraan denk krijg ik weer tranen in mijn ogen. Hoe gek is dat... Mijn 28e verjaardag vieren en dan in een rolstoel zitten en in een revalidatiecentrum verblijven. Vorig jaar had ik een supergezellige borrel gegegeven thuis met vrienden en vriendinnen en hebben we tot diep in de nacht gezellig met elkaar zitten kletsen. Ik geloof dat de laatsten om 4 uur in de nacht vertrokken. Dit keer zal het niet zo zijn. Ik denk dat ik als ik weer thuis ben straks een klein borreltje geef om te proosten op mijn nieuwe leven. Want ik ga de dingen heel anders aanpakken na mijn revalidatie. Dat is één ding wat ik zeker weet.

De maand waarin ik 28 wordt en weer opnieuw ga leren lopen :).

Ik hou het even hierbij. Ik ga een cappuccino roken en even bijkomen van het nieuws.

XoXo

Life Must Be Fabulous

It will be fabulous again... soon.